® MinOtaVr'S Blog!

Χαμπάρι...

Κάποια χρονιά, την ώρα που την Μεγάλη Πέμπτη ο Χριστός θα σταυρώνεται, θα είμαστε στο ουζερί στη Βάρκιζα και θα περνάμε φίνα με καλή παρέα και μπόλικους ουζομεζέδες. Το επόμενο πρωί θα είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί η υπηρεσία που δουλεύουμε θα παραμείνει κλειστή ενώ το βράδυ είτε θα ντυνόμαστε στην τρίχα (όπως την τελευταία φορά που είχαμε πάει Πέγκυ Ζήνα) για να πάμε στον Επιτάφιο (must) είτε επειδή έχουμε πάει πια σε πολλούς Επιτάφιους στη ζωή μας, θα περιμένουμε να περάσει από μπροστά μας ενώ τρώμε σουβλάκια στην πλατεία.

Κάποια χρονιά, θα ξυπνήσουμε το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου στις 9 παρά δέκα και θα πάμε βιαστικά στην εκκλησία της γειτονιάς μας για να κοινωνήσουμε και θα πετύχουμε την Θεία Κοινωνία λίγο πριν την ολοκληρώση της. Και το χειρότερο είναι ότι δε θα κοινωνήσουμε γιατί καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό αλλά για να μην πάει χαμένη η νηστεία που κάναμε (όσοι και όπως κάναμε) την Μεγάλη Εβδομάδα.

Κάποια χρονιά, θα πάμε στις 12 παρά πέντε στο προαύλιο της εκκλησίας για να ακούσουμε το Χριστός Ανέστη το οποίο είναι ξεσηκωτικό και οι πιο φασαριόζοι από εμάς θα πετάξουμε και τα δυναμιτάκια μας για να σπάσουμε πλάκα (ή να κόψουμε κάνα χέρι).

Και την ώρα που ο παπάς θα διαβάζει ότι οι εχθροί του Χριστού πρέπει να εξαφανιστούν από μπροστά Του, θα αρχίσουμε να τρέχουμε για να πάμε στο σπίτι και να ξεκοιλιαστούμε στη μαγειρίτσα, στα ψητά και στο τζατζίκι.

Κάποια χρονιά, θα ξυπνήσουμε το πρωί του Πάσχα με το μυαλό στο αρνί, θα περάσουμε την ημέρα ψήνοντας το αρνί και στο τέλος θα κάτσουμε στο τραπέζι για να φάμε το αρνί και χίλιες άλλες δύο λιχουδιές με απώτερο σκοπό να... ξαναξεκοιλιαστούμε.

Α, και θα λέμε και κάνα Χριστός Ανέστη την ώρα που θα πίνουμε τον ένατο κράσο μας.

Κάποια χρονιά, ο Χριστός δε θα αναστηθεί. Και δε θα το πάρουμε καν χαμπάρι.

πηγή: ΓΑΤΑδότης